قلعه نهچیر
قلعه تاریخی نهچیر دارای وسعت ۲۰۰۰۰ متر مربع و زیربنای بیش از ۷۰۰۰ متر مربع است. قلعه نهچیر مبارکه در
عکس های بیشتر
قلعه تاریخی نهچیر دارای وسعت ۲۰۰۰۰ متر مربع و زیربنای بیش از ۷۰۰۰ متر مربع است. قلعه نهچیر مبارکه در تاریخ ۷۶/۵/۱۱ به شماره ۱۸۹۵توسط سازمان میراث فرهنگی به ثبت آثار ملی رسید. قلعه نهچیر ازلحاظ سبک معماری بصورت قرینه وقسمتی از آن دارای سبک معماری زیبای زندیه و قدمتی مربوط به دوران صفویه وقسمتهایی از آن نیز اوایل قاجار میباشد.مالکیت این قلعه قبلاُبصورت خصوصی بوده که اکنون توسط شهرداری مبارکه خریداری گردیده است.
قلعه نهچیر بصورت مستطیل است و طول آن شمالی- جنوبی وعرض آن شرقی – غربی است. دورتادور قلعه برجهای متعددی قرار دارندارتفاع دیوار قلعه حداقل هفت متر است وپهنای آن حداقل یک مترکه در بعضی موارد به دو متر هم میرسد. این قلعه شامل مجموعه های متنوع و دیدنی از قبیل: هفت خانه و حیاط که دو مورد آن بصورت خان نشین بوده – قسمتهای اداری – بازداشتگاه – اسطبل – دالانهای تودرتو – انبار- هشتی ها – بادگیر- برجهای کبوترونگهبانی – وقسمتهای گوناگون دیگر میباشد که بطورکلی در سبک خود بعنوان یکی از بی نظیرترین قلعه های تاریخی در استان و کشور محسوب میگردد.بعلت بسته بودن دربهای ورودی قلعه میزان بازدید کنندگان از آن محدود میباشد.
وجود مشکلاتی از جمله مالکیت باعث جلوگیری از مرمت این اثر تاریخی و تخریب آن طی چند سال اخیرگردیده است.متاسفان عوامل طبیعی و انسانی بزرگترین عامل تخریب این اثر باارزش بوده است و افراد سودجودر این مکان تاریخی اقدام به حفاریهای متعددی نموده اند که خوشبختانه با اقدامات پیشگیرانه توسط پایگاه حفاظتی شهرستان مبارکه دست این افرادسودجو از این اثر باارزش تاریخی کوتاه گردیده است.و امید است با همکاری سازمان میراث فرهنگی جهت مرمت این اثر باارزش اقدامت و تدابیر مناسبی اندیشیده شود.
این قلعه به همت آقا محمد علی در زمان فتحعلی شاه قاجار بنا شده است.در اواسط سلطنت فتحعلی شاه قاجار مرد متمکنی به نام آقا محمد علی از تبریز به جنوب کشور سفر می کند و به اصفهان می رسد. سپس به دنبال مکان مناسبی جهت کشت و زرع می گردد و به مبارکه می رسد و با کندن قنات به کشاورزی مشغول می شود. ابتدا محمد علی ساختمان قلعه را می سازد و سپس فرزندان وی قلعه های تو در تو در درون این قلعه می سازند.این قلعه که در قسمت جنوب شرقی شهر قرار گرفته دارای عمارتها و دالانها و حیات های زیبا و با معماری سنتی می باشد که در زمان شاه صفی الدین شکارگاه بوده و ستون های سنگی آن برای ساختمان حمامی آماده شده و هنوز پابرجاست. حتات میانی و حیات خلوت این بنا و اتاق های تو در تو، پستوها، دالانها، هشتی های ورودی و تمام خصوصیات این بنا از بهترین نمونه های خانه سازی مناطق مرکزی ایران است و همچنین دو بادگیر برای اتاقهای نشیمن تعبیه شده است که در خانه سازی این منطقه کمتر سابقه دارد و در سال ۱۳۷۶ به شماره ۱۸۹۵ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.